Mutlu olmanın bir başka yolu

 '19 Ocak 2022

Bir not bırakmak istiyorum buraya.

Bugün mutlu olmanın bir yolunu daha buldum. Sevdiğimiz insanlara, onları sevdiğimizi söylemek...

Bir insana onu sevdiğinizi söylediğinizde:

1. Onun mutlu olmasına vesile oluyorsunuz.

2. Aranızdaki muhabbet daha da artıyor.

3. Siz de mutlu oluyorsunuz.

4. Peygamberimizin sünnetini yerine getirmiş oluyorsunuz.

5. Nasıl oluyor bilmiyorum ama maneviyatınız da artıyor.

6. Gözleriniz yaşarıyor, kalbiniz yumuşuyor :)

7. Karşınızdaki kişiye karşı kalbinizde olumsuz bir şey varsa o temizleniyor.

8. Allah rızası için yaptığınız için ibadet oluyor.

9. Size dua etmesine vesile oluyorsunuz.

Düşünülse daha birçok faydası akla gelebilir. Benim aklıma gelenler bunlardı. İhmal ettiğimiz ama çok önemli bir husus bu. Zorlu bir mücadele verdiğimiz bu davada birbirimize kenetlenmek, mücadelenin zaferle sonuçlanması için büyük bir öneme sahiptir. Aramızdaki muhabbeti diri tutmadığımız zaman şeytan aramızı bozmaya çalışacak, birlik olmamızı engellemek isteyecektir. Şayet bizler birbirimize olan sevgimizi artırırsak davamız uğrundaki mücadelemiz de kolaylaşacaktır. Bu, ailemiz için de geçerlidir. Bir insanın ailesinde muhabbet yoksa verimli bir şekilde mücadele edemez. 

Ne kadar da uzağız değil mi birbirimize olan sevgimizi ifade etmeye? Bir insana iltifatımız, sadece ondan fayda gördüğümüz zamanlara mahsus olmuş. Ona iltifat ettiğimizde "hayırdır bir şey mi oldu" karşılığını alıyoruz. Bu cevabı garip karşılamamak gerek. Çünkü hiçbirimiz pek yapmadığımız için alışık da değiliz böyle bir şeyle karşılaşmaya.

Biz sevdiğimiz insanların kıymetini genelde onları kaybedince anlıyoruz maalesef. Onlar gittikten sonra değerli olduklarını fark ediyoruz. Onları çok sevdiğimizi söylemek için illa bizden uzakta olmaları veya ölmeleri gerekmiyor... 

Bir binayı ayakta tutan kolon, varken varlığı pek hissedilmez, gündemde olmaz ama o kolon yıkıldığı zaman bina risk altına girer. Hayatımızdaki insanlarla olan durumumuz da biraz böyledir. Varlıklarında var olmalarının ne kadar büyük bir nimet olduklarını düşünmez, gündemimize almayız. Yokluklarında hissederiz hayatımızdaki yerlerinin ne kadar mühim olduklarını. Bizi biz yapan onların olduğunu, aslında bizden bir parça olduklarını o zaman anlarız. Hatta pek çok zaman kalplerini kırar, üzeriz onları. Ne kıymet bilmez varlıklarmışız meğer...

Rabbimize karşı da böyle değil miyiz? Defalarca bize yardım edip darlıktan çıkardığı halde O'ndan yüz çevirmedik mi? O bize defalarca fırsat tanıdığı halde yine aynı kuyuya düşmedik mi? Bizle özel olarak ilgilendiğini hissettirdi defalarca. Kendimiz de gördük O'nu razı edince gelen huzuru, mutluluğu ve bereketi... "İnsanoğlunun doğasında var" diye kaçacak mıyız kendimizi düzeltmekten? Gayret ettik de rabbimiz yardım etmedi mi bize? Kim samimi bir şekilde düzelmek istedi de Allah yardım etmedi? 

İnsanlara, onları sevdiğimizi söylediğimizde mutlu oluyorlar da Rabbimize kendisini sevdiğimizi söylediğimizde mutlu olmaz mı? Peki bunun için neden bekleyelim ki? Elimizi açıp da: "Rabbim seni seviyorum. Her ne kadar hata yapsam da yaptığım hataların yanlışlığının farkındayım. Bunları telafi etmek için senin uğrunda daha çok gayret edeceğim. Senden başka gideceğim bir yer yok. Elinde tuttuğun ipimi hiçbir zaman bırakma. Ben bazen ne kadar ısrarla senden uzaklara göz diksem de sen o ipi kendine çek. Evet acı çekebilirim ama senin yapacağın her şey benim hayrımadır. Ben sensiz bir hayatı kendime yakıştıramıyorum. Sen kalbime beni senden uzaklaştıracak şeyleri hoş gösterme. Kalbimde senden başka sevgileri barındırma." dediğinizde rabbimizin hoşuna gitmez mi? Evet hepimizin zaafları var, hiçbirimiz günahı olmayan insanlar değiliz böyle bir çağda. Fakat rabbimizin bizden beklediği de bu değil midir? Hata yaptığı halde sürekli tevbe etmek. Hata yaptığı halde yaptığının hata olduğunu bilmek. Günahı günah olarak tanımak. Günah işlerken kendini onu işlemeye yetkili olarak görmeyerek işlemek. Helali de haramı da belirleme yetkisini Allah'a has kılmak... Samimi olarak böyle dua edip de gözleri yaşarmayacak Müslüman yoktur.

Konu biraz dağıldı ama olsun. Ne zaman moralim bozulursa gelip buraya bıraktığım notumu okumayı düşünüyorum. Mutlu olmak için güzel bir yöntem. Hem sevdiğim insanları mutlu etmem, hem rabbimi mutlu etmem; bunun sonucunda da kendim mutlu olmam. Pek bir değerli...

[İyi bir insana "İyi ki varsınız" dedikten sonra birkaç saattir farklı bir atmosferdeyim. Bunları da onun üzerine yazdım. İyi insanlar, iyi ki varlar :)]

(Belki daha güzel ifade edilebilirdi fakat unutmamak için ve derse yetişmem gerektiği için aceleyle yazdım, anca böyle oldu. Kusura bakmayın.)